"Śląsk do 1740 był habsburski.."

Slask byl czescia Korony Czeskiej, ktora objeli Habsburgowie. Sam Slask Prusacy odebrali Habsburgom po Wojnach Slaskich

https://pl.wikipedia.org/wiki/Kraje_Korony_Czeskiej

https://pl.wikipedia.org/wiki/Wojny_%C5%9Bl%C4%85skie

no cóż, oświecający wiedzą młodych Polaków Larusse, w latach 80XX- teraz nie przegladałam, w ogóle nie zauważa polskich dynastii w histori tronów europejskich

Śląsk był bardzo długo etnicznie polski, a przynajmniej polskojęzyczny. Pomorze było bardzo długo słowiańskie. Oba regiony miały powiązania z Polską. Żyli tam ludzie mówiący po polsku. Nie jest tak, że straciliśmy je w czasie rozbicia dzielnicowego i odzyskaliśmy w 1945 r. Oba regiony nie należały do Niemiec czy państw niemieckich tak długo jak się wydaje Niemcom. Nie były ta długo niemieckie jak się wydaje Niemcom. Poza tym historia Polaków w okresie XVII - XVIII w. to nie tylko Wilno, Lwów, Kresy, Ukraina, RON.

Książka dot. innego tematu.

Do XIX wieku nie było w zasadzie używanego pojęcia narodowość. Co do enticzności Śląska to można pisać bardzo różne rzeczy, ale .... politycznie ani językowo to zupełnie nic nie znaczyło. Politycznie księstwa Śląskie były w Rzeszy, a tylko księstwa opolskie, raciborskie, opawskie, karniowskie i cieszyńskie posługiwały się urzędowo językiem morawskim (pozostałe niemieckim). Urzędowo, czyli był to język kancelarii książęcych. Od księstwa nyskiego na zachód językiem kancelarii był niemiecki. A jedynym księstwem śląskim z urzędowym językiem polskim było akurat księstwo siewierskie, należące akurat do biskupów krakowskich.

Język polski do szkół wprowadził biskup Bogdain (pruski inspektor szkolny dla regencji opolskiej) w celu wyrugowania języka morawskiego i odebrania Austrii powodów do do możliwych interwencji wojskowych. Od czasów Bismarcka zaczęto wprowadzać w te miejsce język niemiecki.

Tak więc o polskości Śląska można mówić dopiero od XIX wieku i wyłącznie dzięki politycznej decyzji biskupa Bogdaina.

Co do Pomorza to jest jeszcze ciekawiej, bowiem obok jest Meklemburgia z czysto słowiańską dynastią panującą w Schwerinie, do tego wywodzącą swoje dzieje sprzed czasów saskiej inwazji i twierdzącej, że to oni są prawdziwymi Reichsherrami, a cała reszta to uzurpatorzy. Dlaczego więc pomijać jej dzieje w opisie dziejów Polski, a pisać o Śląsku czy Pomorzu, gdzie słowiańskie dynastie dawno wygasły?

Podręczników niestety nie da się w ten sposób pisać, aby uwzględnić wszystko. Można (jak w Prusach) opisywać dzieje panujących dynastii, można (jak w kajzerowskiej Rzeszy) opisywać dzieje poszczególnych księstw (czy próźniej prowincji), a można zajmować się dziejami politycznymi całych państw. Trzeba wybrać jakiś kierunek i pogodzić się z ograniczeniami, które akurat on niesie.

Pioter napisał - morawskojęzyczna...:)

To proszę sobie wziąść jakikolwiek górnośląśląski dokument z XVII wieku i spróbować go przeczytać, a później wziąść jakikolwiek polski dokument i powtórzyć doświadczenie. Publikacji z materialami źródłowymi jest wbrew pozorom dość dużo.

Język przechodził płynnie pomiędzy miasteczkami i wioskami na przestrzeni pomiędzy Siewierzem a Karniowem. Do tego nikt nie nagrał żadnych wypowiedzi ówczesnych mieszkańców. Dysponujemy wyłącznie zapisami pochodzącymi z oficjalnych dokumentów, a te były napisane w takich językach, jakie swego czasu były językami kancelarii książęcych.

Nikogo też nie interesowało określenie narodowość czy język w spisach ludności, one pojawiły się dopiero po Wiośnie Ludów, jako potencjalne groźne dla stabilności państwa. Wcześniej w tych miejscach było wyłącznie określenie religia, ale to też dopiero po Wojnie Trzydziedziestoletniej. Bo wcześniejszych władców w zarządzeniach spisów interesowała wyłącznie możliwość opodatkowania poddanych.

Żeby było ciekawiej to w ostatnim spisie powszechnym (1910) większość mieszkańców Górnego Śląska na pytanie o narodowość odpowiadała Katolicka a na pytanie o język podano zarówno polski, jak i wyuczony w szkole niemiecki. Dziesięć lat później za to mówiono o ludności idenferentnej narodowościowo. Podobnie zresztą jak na Podlasiu, gdzie ludność określała się jako Tutejsi

Tutaj jest ciekawa mapka:

https://pl.wikipedia.org/wiki/Gwary_dolno%C5%9Bl%C4%85skie

Panie Macieju.

Język i świadomość narodowa nie zawsze idą w parze. Głównie dlatego, że narody są tworzone przez polityków do bieżących celów. I łatwiej zmienić świadomość narodową niż język, szczególnie na dużym obszarze.

Choć języki też można zmieniać, nawet bez podbojów militarnych. Takim przykładami są np współczesny czeski czy litewski. I też jest to funkcja polityki.

Tak samo opisywanie historii, to także tylko i wyłącznie funkcja bieżącej polityki.

I jeśli opisujemy dzieje tworów politycznych (zwanych państwami) to akurat polskie podejście historyczne jest dość dobre. Opisujemy dzieje ziem i ludzi, które ten twór polityczny spajał. I nie ważne czy to będzie trzynastowieczny Wrocław, czy siedemnastowieczny Kijów. Problemem zaś byłaby proba opisania odwrotnego, czyli wpisania w dzieje Polski siedemnastowiecznego Wrocławia czy trzynastowiecznego Kijowa.

Jeśli zaś zaczynamy opisywać dzieje poszczególnych prowincji czy miast, to interesuje nas co się działo lokalnie, a nie idea stojąca za państwowością, która zawsze będzie tylko tymczasowa (nawet jeśli ta tymczasowość trwa z tysiąc lat) I wtedy jest miejsce na opisywanie takich przypadków czy wychwalanie obcych (dziś dla nas) władców, którzy nad danymi terenami panowali i w jakiś sposób przyczynili się do rozwoju jakiejś prowincji.

Pisząc zaś monografię dynastii, np Piastów, nie zakończymy jej w momencie utraty przez nich władzy nad Krakowem, a pociągnięmy temat aż do wygaśnięcia linii męskiej czy w przypadku bardziej ambitnego pisarza, temat obejmie dzieje 3/4 Europy i wskazania wszelkich możliwych powiązań z Piastami.

Proszę sobie odpowiedzieć na jedno pytanie: Dlaczego nawet w okresie najciemniejszej komuny w żąden sposób nie promowano faktu zasiadania na polskim tronie Romanowów, nazywając ten okres zaborami? I czy przypadkiem nie była to ochrona przez rosyjskim imperializmem?

Dlatego trzeba przypominać coś innego na płaszczyźnie politycznej. Niemcy istnieją dopiero od 1871( no niech będzie, że od Wiosny Ludów), a Rosja od 1721. A cokolwiek piszą o dawniejszych dziejach (używając dzisiejszych pojęć politycznych) traktować jako nieistniejące w naszej przestrzeni publicznej.

Na historycy.org rozmowy są na dobrym poziomie. Wielu powołuje się na źródła historyczne, książki naukowe, nie popularnonukowe, badania, itp. Piszący wchodzą w szczegóły, są długie dyskusje,  których można wydobyć wiele ciekawych faktów.

Wrocław - można by pisać o tym, że jeszcze w XVI w. mieszkały tam 2 nacje, oddzielone od siebie mniej więcej na rzece Odrze, o publikacji elementarzy polskich, o rugowaniu jeż. polskiego. O tym, że jedna z najstarszych korporacji studenckich POLONIA powstała we Wrocławiu w I połowie XIX w. ...